کنترل‌های سایبری افراد دورکار از اعتماد متقابل می‌کاهد

گزارش جدید شورای تحقیقاتی مشترک کمیسیون اروپا نشان می‌دهد افزایش استفاده از ابزار کنترل دیجیتال اعتماد و تعهد متقابل در محیط های کاری مجازی و حقیقی را کاهش می‌دهد و کارکنانی که بیم دارند داده‌های خصوصی آنها سرقت شود دیگر دلسوزی و علاقه سابق را به محیط کاری خود نخواهند داشت.

به گزارش افتانا (پایگاه خبری امنیت فناوری اطلاعات)، با تداوم دورکاری به علت شیوع ویروس کرونا، برخی کارفرمایان به استفاده از ابزار کنترل سایبری روی آورده‌اند تا دریابند آیا کارمندانشان وظایف خود را به درستی انجام می‌دهند، این رویه تبعات خطرناکی دارد.

کارشناسان هشدار می‌دهند که استفاده از این روش می‌تواند روابط کارمندان با یکدیگر و نیز کارفرمایان را تخریب کند و قدرت و دیکتاتوری کارفرمایان را افزایش دهد؛ امری که بر بازار کار تاثیر منفی خواهد گذاشت.

گزارش جدید شورای تحقیقاتی مشترک کمیسیون اروپا نشان می‌دهد افزایش استفاده از ابزار کنترل دیجیتال اعتماد و تعهد متقابل در محیط های کاری مجازی و حقیقی را کاهش می‌دهد و کارکنانی که بیم دارند داده‌های خصوصی آنها سرقت شود دیگر دلسوزی و علاقه سابق را به محیط کاری خود نخواهند داشت.

نرم افزارهای کنترل کارکنان عملکرد مشکوک و غیرشفافی دارند و بررسی ها نشان می دهد بسیاری از کارفرمایان از چنین ابزاری برای جاسوسی و سرک کشیدن به زندگی شخصی کارمندان خود و جمع آوری اطلاعات غیرضروری از آنها ادامه می دهند.

افشای موضوعاتی از این دست آرامش ذهنی کارمندانی را که قبلا به علت شیوع ویروس کرونا و تبعات نگران کننده آن به اندازه کافی با مشکل مواجه شده اند، را به هم می زند و مشکلات روانی خاصی را به همراه می آورد. با توجه به کثرت کارکنان دورکار حجم این دغدغه ها و نگرانی ها و تبعات آن می تواند بسیار گسترده باشد.

در بخشی از این پژوهش آمده است: در ایام شیوع ویروس کرونا خانه شما همه چیز شماست. آنجا جایی است که در آن عبادت و کار می کنید و بچه هایتان به مدرسه می روند. نظارت تهاجمی در زمانی که مردم مورد حمایت نیستند و در خانه هایشان منزوی هستند، ویرانگر خواهد بود.

گزارش یادشده نشان می دهد ابزار نظارت و کنترل دیجیتال روز به روز پیشرفته تر شده و هر یک از آنها بر مبنای شغل کارمند مجهز به الگوریتم هایی هستند که قبلا به طور گسترده توسط شرکت هایی مانند اوبر، آمازون و دلیورو به کار گرفته شده اند.

در بسیاری از موارد برای قضاوت در مورد عملکرد کارمندان به میزان زیادی از داده های جمع آوری شده توسط نرم افزارهای کنترل و جاسوسی سایبری استفاده می شود. اتکای بیش از حد به این فناوری در کنار فقدان استقلال و پشتیبانی مدیریتی، خطرات روانی اجتماعی قابل توجهی را برای کارگران شرکت ها ایجاد می کند.

با همه گیر شدن این اپلیکیشن های کنترل گر، آنها با داده‌های بسیار زیادی سر و کار خواهند داشت و الگوریتم‌های نظارتی هستند که کار را تخصیص داده، پاداش می‌دهند و هیچ تماس انسانی برای تغییر این وضعیت وجود ندارد.

گفتنی است از جمله فناوری های کنترل گر می توان به نرم افزارهای کنترل ایمیل، سیستم های بیومتریک، پوشیدنی های هوشمند، وبکم ها و نرم افزارهای ضبط مخفیانه تصاویر نمایشگر اشاره کرد که هر یک از آنها به شکلی حریم شخصی افراد را به خطر می اندازند. افزوده شدن هوش مصنوعی به این اپلیکیشن ها می تواند دقت آنها و میزان نقض حریم شخصی افراد را باز هم افزایش دهد.